ಮರೆಯದ ನೆನಪುಗಳು...

ಅಬ್ಬಾ! ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅಲ್ವಾ? ಯಾವುದೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಕಡೆನೂ ಎಡವಟ್ಟು.  ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಹೋಲಿಕೆನೇ ಇರೋಲ್ಲ.  ಇದನ್ನ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದೀನಿ ಅಂದ್ರೆ? ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಹುಪಾಲು ದಿನಗಳನ್ನ ಖುಷಿ ಇಂದ ಲವಲವಿಕೆ ಇಂದ ಕಳೆದಿದ್ದೀನಿ, ಆದ್ರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಕೆಲದಿನಗಳಿಂದ ಆ ಖುಷಿ ಎಲ್ಲೊ ಮರೆಯಾಗಿದೆ ಅಂತ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳನ್ನ ಸತತ ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಂದ ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ (ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ನನಗೆ ಈ ಥರಾ ಅನ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ), ಆದ್ರೆ ಇದುವರೆವಿಗೂ ಏನು? ಯಾಕೆ? ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಏನೋ ಒಂಥರಾ! ಜೀವನಾನೆ ಬೇಡ ಅನ್ನಿಸೋ ಹಾಗೆ ಜಿಗುಪ್ಸೆ, ಆಲಸ್ಯ. ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಗ್ತಾ ಇದೆ ಅಂತ ತಿಳ್ಕೊಳೋ ಹಂಬಲ ದಿನೇ ದಿನೇ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗ್ತಾನೆ ಇದೆಯೇ ವಿನಃ, ಅದನ್ನ ಮರೆತು ಬೇರೆ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಕೂಡೋಕೆ ಮನಸು ಒಪ್ತಾನೇ ಇಲ್ಲ. ಹಗಲಲ್ಲಿ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು, ಸಾಕಪ್ಪ ಅನ್ನಿಸೋವಷ್ಟು ಕೆಲಸ, ಇದೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ರಾತ್ರಿ ಹಾಳಾದ ಯೋಚನೆಗಳು ಒಂದೊಂದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಘಾಸಿ ಮಾಡಿವೆ ಅಂದ್ರೆ ಭಯ ಶುರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ ಮುಂದೆ ಏನಾಗುತ್ತೋ ಅಂತ. ಬಿಡುವಿರೋವಾಗ ಎಲ್ಲಾದರು ಹೊರಗಡೆ ಹೋದ್ರೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ! ಯಾವುದ್ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ತಲೆ ಕೆಡಿಸೋ ಯೋಚನೆಗಳು(ತಲೆ ಇದ್ರೆ ತಾನೇ ಕೆಡೋಕೆ ಅನ್ಕೊತೀರ?). ಮನಸ್ಸು ತೀರ ಅಂತರ್ಮುಖಿ ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಇನ್ನು ಎನೇನೋ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಹೇಳೋದು ಪದಗಳೇ ಸಿಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ನೋಡೋಣ ಎಲ್ಲಿವರೆಗೆ ಈ ಥರಾ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ? ಆದರೂ ಇದೂ ಒಂಥರಾ ಹಿತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. Anyway, Let me hope for the best..