ಮರೆಯದ ನೆನಪುಗಳು...

ಅಬ್ಬಾ! ನಮ್ಮ ಬದುಕು ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅಲ್ವಾ? ಯಾವುದೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಕಡೆನೂ ಎಡವಟ್ಟು.  ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಹೋಲಿಕೆನೇ ಇರೋಲ್ಲ.  ಇದನ್ನ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದೀನಿ ಅಂದ್ರೆ? ನನ್ನ ಜೀವನದ ಬಹುಪಾಲು ದಿನಗಳನ್ನ ಖುಷಿ ಇಂದ ಲವಲವಿಕೆ ಇಂದ ಕಳೆದಿದ್ದೀನಿ, ಆದ್ರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಕೆಲದಿನಗಳಿಂದ ಆ ಖುಷಿ ಎಲ್ಲೊ ಮರೆಯಾಗಿದೆ ಅಂತ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳನ್ನ ಸತತ ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಂದ ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ (ಎರಡು ತಿಂಗಳಿಗಿಂತ ಮುಂಚೆ ನನಗೆ ಈ ಥರಾ ಅನ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ), ಆದ್ರೆ ಇದುವರೆವಿಗೂ ಏನು? ಯಾಕೆ? ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಏನೋ ಒಂಥರಾ! ಜೀವನಾನೆ ಬೇಡ ಅನ್ನಿಸೋ ಹಾಗೆ ಜಿಗುಪ್ಸೆ, ಆಲಸ್ಯ. ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಗ್ತಾ ಇದೆ ಅಂತ ತಿಳ್ಕೊಳೋ ಹಂಬಲ ದಿನೇ ದಿನೇ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗ್ತಾನೆ ಇದೆಯೇ ವಿನಃ, ಅದನ್ನ ಮರೆತು ಬೇರೆ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನ ಕೂಡೋಕೆ ಮನಸು ಒಪ್ತಾನೇ ಇಲ್ಲ. ಹಗಲಲ್ಲಿ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು, ಸಾಕಪ್ಪ ಅನ್ನಿಸೋವಷ್ಟು ಕೆಲಸ, ಇದೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ರಾತ್ರಿ ಹಾಳಾದ ಯೋಚನೆಗಳು ಒಂದೊಂದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಘಾಸಿ ಮಾಡಿವೆ ಅಂದ್ರೆ ಭಯ ಶುರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ ಮುಂದೆ ಏನಾಗುತ್ತೋ ಅಂತ. ಬಿಡುವಿರೋವಾಗ ಎಲ್ಲಾದರು ಹೊರಗಡೆ ಹೋದ್ರೆ ಏನೋ ಒಂಥರಾ! ಯಾವುದ್ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ತಲೆ ಕೆಡಿಸೋ ಯೋಚನೆಗಳು(ತಲೆ ಇದ್ರೆ ತಾನೇ ಕೆಡೋಕೆ ಅನ್ಕೊತೀರ?). ಮನಸ್ಸು ತೀರ ಅಂತರ್ಮುಖಿ ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಇನ್ನು ಎನೇನೋ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಹೇಳೋದು ಪದಗಳೇ ಸಿಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ನೋಡೋಣ ಎಲ್ಲಿವರೆಗೆ ಈ ಥರಾ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ? ಆದರೂ ಇದೂ ಒಂಥರಾ ಹಿತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. Anyway, Let me hope for the best..

ನಿದಿರೆ ಇಲ್ಲದ ರಾತ್ರಿಗಳು...!

    ಎದೆನೋವು! ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆತಂಕ, ತಳಮಳ ಉಂಟಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಅಸಾಧ್ಯ ನೋವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತುಂಬಾ ಜಾಸ್ತಿ ಅನ್ನಿಸಿದಾಗ ಎರಡು ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ, ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ನೀರು ಕುಡಿತೀನಿ. ಅದರೂ ಸರಿ ಹೋಗಲ್ಲ. ಬಡ್ಡಿಮಗಂದು! ಹಗಲಲ್ಲಿ ಏನೂ ಅನ್ನಿಸೋಲ್ಲ, ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತರ ನಂತರ ಶುರುವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿ ಪೂರ್ತಿ ಇದ್ದು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋಕೆ ಆಗೋಲ್ಲ.  ಆಗಾಗ ನೆನಪುಗಳು ಕನಸಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಕಾಡ್ತವೆ ಅಂದ್ರೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತೀರ ಸನಿಹಕ್ಕೆ ಬಂದು ಆಲಂಗಿಸಿದಂತೆ ತೋರಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಆ ನೆನಪುಗಳನ್ನ ಮೆಲಕು ಹಾಕುವಾಗಲೆಲ್ಲ ಹೃದಯ ಬಡಿತದಲ್ಲೂ ಏರುಪೇರು! ಆ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನ ನೆನಸಿಕೊಂಡ್ರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹರ್ಷವೋ, ದುಃಖವೋ, ಸಂಕಟವೋ ಅದೆನಾಗುತ್ತೆ ಅಂತ ತಿಳಿಯದು. ಎದೆನೋವು ತುಂಬಾ ಜಾಸ್ತಿ ಆದಾಗ ಮಾತ್ರೆ ತಿಂದು ಎದೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಾಗ ಯಾರೋ ಬಂದು "Take It Easy" ಎಂದು ತಲೆ ಸವರಿದ ಹಾಗಾಗುತ್ತೆ.

   "ಇನ್ನು ಎಷ್ಟು ದಿನ ಅಂತ ಹೀಗೆ ಇರ್ತೀಯ ಬೇಗ ಮಾಡುವೆ ಮಾಡ್ಕೋ" ಅಂತ ಯಾರಾದ್ರು ಹೇಳಿದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಕೋಪ ಸಹಿಸಲಾರದಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು. ಹೌದು ಬೇರೆ ಯಾವ ತರಹದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಏನೋ ಒಂಥರಾ! ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿನೇ ಇಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಸತ್ತೆಬಿಡೋಣ ಅನ್ನಿಸ್ತದೆ, ಆದ್ರೆ  ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಸಾಯೋಕೆ ನಂಗೆ ಅಂತದ್ದು ಏನಾಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ  ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋರು  ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಅಂತ ತೀರ ದುಃಖ ಕೂಡ ಆಗುತ್ತೆ. ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಒಬ್ಬನೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಸಿಗರೆಟಿಂದ ಹೋಗೆ ಸುರುಳಿ ಸುರುಳಿಯಾಗಿ ಬಿಡ್ತಾ, ಅಷ್ ಟ್ರೇ ಹುಡುಕುವಾಗ ಇಷ್ಟೇನಾ ಜೀವನ ಅಂತ ಬೇಸರ ಕೂಡ ಆಗುತ್ತೆ.

  ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗೋಣ ಅಂತ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೆ ಸಾಕು ಅದೇ ನೆನಪುಗಳು. ಹಗಲಲ್ಲಿ ಮರೆತಹಾಗಿರೋ ಎಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳೂ ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬಂದು ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ವೆ. 'ಅತೀ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಬೇಡ ಆದಷ್ಟು ಮರೆಯೋಣ ಅಂದುಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲಾ, ಜಾಸ್ತಿ ಆಗುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದೇವರ ಹತ್ರ ಬೇಡ್ಕೊತೀನಿ, 'ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ನನ್ನ ಈ ಖಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಪಾರುಮಾಡು ಅಂತ. ನಂಗೆ ಈಗಲೂ ಕೂಡ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ ಈ ಥರಾ ಯಾಕೆ ಅಂತ! ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಷ್ಟು ಹಿತ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅಂದ್ರೆ ಇದು ಭ್ರಮೇನೋ? ನಿಜಾನೋ? ಒಂದು ಅರ್ಥ ಆಗೋಲ್ಲ. ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟಾಗಲೆಲ್ಲ ನಿರಾಶೆ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಏನೊಂದೂ ಅರ್ಥ ಆಗೋದಿಲ್ಲ.

  ಸುಮಾರು ಒಂದು ಐದಾರು ತಿಂಗಳಾಗಿರಬಹುದು, ಈ ಥರಾ ಭಾವನೆಗಳು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿರೋದು. ಆ ಭಾವನೆಗಳಿಂದಲೇ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಳ-ಮಳ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅರಿವಾಗದ, ಕಾರಣ ತಿಳಿಯದ ಅನ್ಯಮನಸ್ಕತೆ.  ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತಾಗ, ನಡು ರಾತ್ರಿವರೆಗೂ ಟಿ.ವಿ ನೋಡುವಾಗ ಆಗಾಗ ಅದರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಚಿಂತೆ.ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಆ ನೆನಪುಗಳು ಎಷ್ಟು ಹಿತವಾಗಿರುತ್ತೆ ಅಂದ್ರೆ, ಚೇತೋಹಾರಿ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದೇ ನನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಬಳಲಿಕೆಯ ಕಾರಣ ಎನಿಸಿ, ಒಂದು ರೀತಿಯ ತೊಳಲಾಟ ಶುರುವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಈ ಒಂಟಿತನವೇ ಕಾರಣ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಆದ್ರೆ, ಯಾವುದೇ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಕಾರಣವೂ ತೋಚದೆ ನಾನು ನಿಸ್ಸಹಾಯಕನಂತೆ ಹೊರಳಾಡೋದಂತೂ ನಿಜ...