ಅಬ್ಬಾ! ನೆನೆಸ್ಕೊಂಡ್ರೆ ಭಯ ಶುರು ಆಗ್ತದೆ. ಜೀವನ ಯಾಕೆ ಈ ಥರಾ? ವಿಚಿತ್ರ ಅಲ್ವಾ? ಅಂತದ್ದೇನು ಅಂತೀರಾ? ಅಯ್ಯೋ! ಏನ್ ಹೇಳಲಿ. ಜೀವನ ಒಂಥರಾ ನಮ್ಮಪ್ಪನ್ ಕಾಲದ ಹಳೆ ಸ್ಕೂಟರ್ ಥರಾ ಆಗೋಗಿದೆ. ಬಗ್ಗಿಸಿ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಕಿಕ್ಕ್ ಹೊಡೆದು ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಬೇಕು. Pick Up, ಮೈಲೇಜ್ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ. ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಸಾಕು ಪುನಃ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡೋಕೆ, ಹರ ಸಾಹಸ ಪಡಬೇಕು. ಯಾವುದಾದರು ಒಂದು ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತೆ ಮನಸು, ಮುಂದೆ ಹೋಗೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಒಂಥರಾ ಮಂಕಾದ ಹಾಗೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದೆಳೋಕೆ ಸೋಮಾರಿತನ. ಇನ್ನು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹೊರಟೆ ಅಂದ್ರೆ, ಅರ್ಧ ದಿನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಹಾಗೆ. ಅಲ್ಲಿವರೆಗೂ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಮನಸಿರೋಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹೋದ್ರೆ, ಬೇಜಾರು. ಅದೇ ಆಫೀಸು, ಅದೇ ಕೆಲಸ, ಅದೇ Tension, ಅದೇ ಬಾಸ್. ಥೂ! ಹೊಸದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಯಾಂತ್ರಿಕತೆ. ಒಂಥರಾ ನಾನು Mechene ಅಗೊಗಿದ್ದಿನಿ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಹೊರಗಡೆ ಜನರನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ರೆ, ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿ ಬರುತ್ತೆ. ಯಾಕೆ ಅಂತೀರಾ? ಎಲ್ಲರೂ ಸುಖಿ, ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಮಾತ್ರ ಈ ಥರಾ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಒಂದೊಂದು ಸಲ ಆಳವಾಗಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದಾಗ, "ಅಬ್ಬಾ! ಏನಪ್ಪಾ ಈ ಜನ, ಬದುಕೋಕೆ ಏನೆಲ್ಲ ಮಾಡ್ತಾರೆ?" ಅನ್ಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗ್ತೀನಿ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅಂದ್ರೆ, ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಹಳೆ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ರು(ತಪ್ಪು ತಿಳ್ಕೊಬೇಡಿ, ಸ್ನೇಹಿತರಲ್ಲಿ ಹಳೆಬರು ಅಂತಾ ಇರೋಲ್ಲ; ನಾವೇ ಅವರನ್ನ ತುಂಬಾ ದಿನಗಳಿಂದ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿರೋಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ) "ಏನಪ್ಪಾ ಸಮಾಚಾರ? ಹೇಗಿದೆ ಜೀವನ?" ಅಂತ ಕೇಳ್ದೆ. ಏನೇನೋ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರು. (ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ಹೇಳ್ತೀನಿ) ಆಗ ಅನ್ಕೊಂಡೆ, "ಈ ಪ್ರಪಂಚನೆ ಹೀಗೆ" ಅಂತ. ಆಗ ನಿನ್ನೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅಮೇರಿಕಾದ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಕಾದಂಬರಿಕಾರ ಜೆ.ಡಿ. ಸಾಲಿಂಜೆರ್ ಬಗ್ಗೆ ಲೇಖನ ಬಂದಿದ್ದು ನೆನಪಾಯ್ತು. ಪಾಪ ನಿನ್ನೆ ಅಂದ್ರೆ ಶುಕ್ರವಾರ ಸತ್ತೊದ್ರಂತೆ, ಎಂಥಾ ಮಹಾನ್ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕೈದು ದಶಕಗಳಿಂದ. ಯಾರೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸಂದರ್ಶನ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ವಂತೆ, ಹಾಗೆ ಯಾವುದೇ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೂ ಪ್ರಕಟ ಮಾಡಿಲ್ವಂತೆ. ಏಕಾಂಗಿಯಾಗೆ ಅರ್ದ ಜೀವನ ಕಳೆದಿದ್ದರಂತೆ. ನಿಜವಾಗಲು Great ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಏನಾದ್ರು ಅವರು ಬದುಕಿದ್ದು, ಇಲ್ಲೇ ನಮ್ಮೊರಿನ ಹತ್ರ ಇದ್ದು, ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ರೆ ಗ್ಯಾರಂಟೀ ಅವರತ್ರ ಸಲಹೆ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ.
No comments:
Post a Comment